Αναρωτιέμαι

πόσο δύσκολες είναι οι  σχέσεις? Θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερη (μόνιμα ερωτευμένη) δεν ξέρω γιατί αλλά το είχα στο παιδικό μου μυαλουδάκι τόσο εύκολο..θα 'μουν λεει εγώ με αυτόν που που αρέσει, θα τα "φτιάχναμε", γιατί πάντα έτσι πάει...πάντα τα φτιάχνεις..άσχετο που μετά "χαλάει" και δεν ξέρεις και το γιατί, και θα μέναμε ευτυχισμένοι μαζί μέχρι να κάνουμε με παιδιά-εγγόνια-κουμπάρους θείους και τα κλασσικά..ουφ!!Τι κλασσικά? Που αυτά μόνο στα κλασσικά εικονογραφημένα γίνονται..Και κάπως έτσι λοιπόν ξύπνησα απότομα (πάλι καλά) απο τα παραμύθια, και κατάλαβα για τα καλά πως οι σχέσεις είναι μία καθημερινή προσπάθεια..ακόμα και αν δεν φαίνεται, ακόμα και πιστεύεις πως είναι όλα λυμένα-ποτέ δεν είναι κι όλα αυτα πρέπει να προσέχουμε να μην γίνουν πανικός και τα καταστρέψουν όλα+οτι πάντα παραφυλάει η συνήθεια+αυτό που έχεις τον άλλον δεδομένο+η άτιμη καθημερινότητα...+...+ ..+....+...και μοιάζει να 'ναι τώρα η σχέση σαν τα μαθηματικά της 'γ λυκείου και δεν μιλάω για τα γενικής παιδείας!! Εκεί που μπορεί να είναι όλα μια χαρά να έρθουν τα πάνω κάτω (καμιά φορα χρειάζεται και αυτό), ή τα κάτω πάνω και να βγούν πράγματα απο εκεί που δεν το περιμένεις...όοοολα αυτά υπάρχουν και λογικό είναι να υπάρχουν αλλά ο τρόπος να μπορείς να τα διαχειριστείς είναι δύσκολος και ο δρόμος ανυφορικός και πολλές φορές φορές μπορεί να πάρεις την κατρακύλα..//

Περίεργες οι σχέσεις ενηλίκων..και δεν μιλάω για τις ξεκάθαρες, για τις κανονικές...μιλάω για κάτι άλλες που τώρα τελευταία, όπου γυρίσω το κεφάλι μου βλέπω και ακούω (βλ. παρέες, φίλες κ.τλ). Αναφέρομαι σε σχέσεις που ενώ είσαι με κάποιον που εσύ διάλεξες και περνάς καλά, θές κάποιον άλλον που πρίν έλεγες πως είχες ξεχάσει..ή σε σχέσεις που γίνονται απλά και μόνο για να ζηλέψουν άλλοι, σε σχέσεις που ενώ όλα πάνε καλά και τα έχεις "κάνει" να φαίνονται κανονικά κάτι απο το παρελθόν σου επιστρέφει και δν σε αφήνει σε ησυχία.. Και ενώ παλεύεις να ξεχάσεις και να προχωρήσεις μόνος ή με μία νέα σχέση, το παρελθόν σε κυνηγά. Κι όσο προσπαθείς να ξεκόψεις και να μην μαθαίνεις τίποτα, κι όσο αλλάζεις συνήθεις που έκανες με ΑΥΤΟΝ τόσο το φάντασμά του είναι παντου..είναι εκεί..σχεδόν σε όλα σου τα όνειρα,σχεδόν σε όλες σου τις αναμνήσεις, στα πρόσωπα των φίλων σου, στις κοινές σας παρέες, στην μουσική που τώρα πια δεν ακούς και στα μαγαζιά που τώρα αποφεύγεις να πας.//
Και πότε όολα αυτά είναι μόνο εγωισμός? Και πόσο κρατάει?Και αν είναι μόνο ζήλεια? Και πότε πρέπει να ξέρεις πως ουσιαστικά μέσα σου όλα έχουν τελειώσει? Και πότε δεν είναι τίποτα τα όσα νιώθεις εκτός από αναμνήσεις? Και γιατί ακόμα μπορεί να τον σκέφτεσαι? Και αν κάνεις λάθος? Και αν απλά σου λείπει σαν άνθρωπος?Και αν έτσι είναι όλοι οι χωρισμοί? Και αν απλά πρέπει να το συνηθίσεις? Και αν όμως δεν έχουν τελειώσει τα συναισθήματά σου?Και τι πάει να πεί δεν ήταν για μένα? Και τι είναι φυσιολογικό?και και και..τα ερωτήματα βροχή..και οι κοριτσίστικες κουβέντες ατελείωτες...και λύση πουθενά ΚΑΙ πάλι  τα ίδια.//
ΚΑΙ αναρωτιέμαι, όταν χωρίζεις, όλη η αγάπη που είχες για τον άνθρωπό σου..πού πηγαίνει??Τι γίνεται??Γίνεται απλώς ενδιαφέρον,εξατμίζεται, έχει ήδη χαθεί?

Ή

 δεν χάνεται ποτέ?...Μένει πάντα μέσα στην καρδιά σου και η καρδιά συνεχίζει με τα σημάδια της..Μαθαίνει να ζεί έτσι μέχρι που ο χρόνος τα σκεπάζει και η απουσία συνηθίζεται..

ΚΑΙ είναι καλό τώρα αυτό?