προδοσία

Το Σάββατο το πρόγραμμα είχε Δεληβοριά!! Καιρό το λέγαμε αλλά όοολο κάτι τύχαινε, και το αναβάλλαμε..Αλλά το Σάβατο απαφασίστηκε! Ξεκίνησα με τη φιλη μου να πάμε μόνες μας στο ΜΕΤΡΟ που εμφανιζόταν τελευταία μέρα, μιάς και η παρέα δεν ακολούθησε, αφού ο Δεληβοριάς "μίλαει αντί να τραγουδά"..έτσι πήγαμε τα δύο μας.. και μπορώ να πώ,το καταευχαριστηθήκαμε! Πόσο όμορφη βραδιά!Πραγματικά όσοι δεν τον έχτε δεί live νομίζω πως την επόμενη φορά πρέπει να πάτε. Ομολογώ πως δεν  περίμενα τόσο ωραίο πρόγραμμα. Τραγουδήσαμε, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε..κι όλα αυτά με τη συνοδεία της γλυκιάς μελωδίας  και των τριών απίστευτων μουσικών που  ήταν μαζί  (ο ένας εκ των οποίων χάσαμε το μέτρημα στα όργανα που έπαιζε) Δεν ξέρω αν το νιώθουν κι άλλοι αλλά ο Δεληβοριάς με τους στίχους και την μελωδία είναι σαν μπαίνει στην ψυχολογία και των άντρων και των γυναικών. Πολλές φορές οι σκέψεις μου ταυτίζονται με τα λόγια του. Αυτές οι ιστοριούλες του, που σε όλους κάποια παρόμοια έχει συμβεί, κάτι μου κάνουν..μου φέρνουν μνήμες και εικόνες. Και δεν ξέρω αλλά εμένα μου αρέσει πολύ ο νέος του ήχος..είναι διαφορετικά ωραίος! Άλλαξε.
Έτσι όμως δεν γίνεται πάντα; όλοι μας δεν αλλάζουμε; Τι νόημα θα είχε αν μέναμε ίδιοι; Καλοί ή κακοί..Γιατί αυτό να θεωρείται από πολλούς να θεωρείται προδoσία; Γιατί πάντα να προκαλεί αντιδράσεις; Κι αν είναι για καλό..;

Χμμ..λοιπόν..
το αποφάσισα, ο Δεληβοριάς μου αρέσει.-

Joanna Drigo - Allergia Stis Desmeuseis

Φτάνει μόνο οταν σε βλέπω στο δρόμο να δείχνεις καλά..

Imogen Heap - Goodnight and Go

kalhnyxta:-)

Αναρωτιέμαι

πόσο δύσκολες είναι οι  σχέσεις? Θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερη (μόνιμα ερωτευμένη) δεν ξέρω γιατί αλλά το είχα στο παιδικό μου μυαλουδάκι τόσο εύκολο..θα 'μουν λεει εγώ με αυτόν που που αρέσει, θα τα "φτιάχναμε", γιατί πάντα έτσι πάει...πάντα τα φτιάχνεις..άσχετο που μετά "χαλάει" και δεν ξέρεις και το γιατί, και θα μέναμε ευτυχισμένοι μαζί μέχρι να κάνουμε με παιδιά-εγγόνια-κουμπάρους θείους και τα κλασσικά..ουφ!!Τι κλασσικά? Που αυτά μόνο στα κλασσικά εικονογραφημένα γίνονται..Και κάπως έτσι λοιπόν ξύπνησα απότομα (πάλι καλά) απο τα παραμύθια, και κατάλαβα για τα καλά πως οι σχέσεις είναι μία καθημερινή προσπάθεια..ακόμα και αν δεν φαίνεται, ακόμα και πιστεύεις πως είναι όλα λυμένα-ποτέ δεν είναι κι όλα αυτα πρέπει να προσέχουμε να μην γίνουν πανικός και τα καταστρέψουν όλα+οτι πάντα παραφυλάει η συνήθεια+αυτό που έχεις τον άλλον δεδομένο+η άτιμη καθημερινότητα...+...+ ..+....+...και μοιάζει να 'ναι τώρα η σχέση σαν τα μαθηματικά της 'γ λυκείου και δεν μιλάω για τα γενικής παιδείας!! Εκεί που μπορεί να είναι όλα μια χαρά να έρθουν τα πάνω κάτω (καμιά φορα χρειάζεται και αυτό), ή τα κάτω πάνω και να βγούν πράγματα απο εκεί που δεν το περιμένεις...όοοολα αυτά υπάρχουν και λογικό είναι να υπάρχουν αλλά ο τρόπος να μπορείς να τα διαχειριστείς είναι δύσκολος και ο δρόμος ανυφορικός και πολλές φορές φορές μπορεί να πάρεις την κατρακύλα..//

Περίεργες οι σχέσεις ενηλίκων..και δεν μιλάω για τις ξεκάθαρες, για τις κανονικές...μιλάω για κάτι άλλες που τώρα τελευταία, όπου γυρίσω το κεφάλι μου βλέπω και ακούω (βλ. παρέες, φίλες κ.τλ). Αναφέρομαι σε σχέσεις που ενώ είσαι με κάποιον που εσύ διάλεξες και περνάς καλά, θές κάποιον άλλον που πρίν έλεγες πως είχες ξεχάσει..ή σε σχέσεις που γίνονται απλά και μόνο για να ζηλέψουν άλλοι, σε σχέσεις που ενώ όλα πάνε καλά και τα έχεις "κάνει" να φαίνονται κανονικά κάτι απο το παρελθόν σου επιστρέφει και δν σε αφήνει σε ησυχία.. Και ενώ παλεύεις να ξεχάσεις και να προχωρήσεις μόνος ή με μία νέα σχέση, το παρελθόν σε κυνηγά. Κι όσο προσπαθείς να ξεκόψεις και να μην μαθαίνεις τίποτα, κι όσο αλλάζεις συνήθεις που έκανες με ΑΥΤΟΝ τόσο το φάντασμά του είναι παντου..είναι εκεί..σχεδόν σε όλα σου τα όνειρα,σχεδόν σε όλες σου τις αναμνήσεις, στα πρόσωπα των φίλων σου, στις κοινές σας παρέες, στην μουσική που τώρα πια δεν ακούς και στα μαγαζιά που τώρα αποφεύγεις να πας.//
Και πότε όολα αυτά είναι μόνο εγωισμός? Και πόσο κρατάει?Και αν είναι μόνο ζήλεια? Και πότε πρέπει να ξέρεις πως ουσιαστικά μέσα σου όλα έχουν τελειώσει? Και πότε δεν είναι τίποτα τα όσα νιώθεις εκτός από αναμνήσεις? Και γιατί ακόμα μπορεί να τον σκέφτεσαι? Και αν κάνεις λάθος? Και αν απλά σου λείπει σαν άνθρωπος?Και αν έτσι είναι όλοι οι χωρισμοί? Και αν απλά πρέπει να το συνηθίσεις? Και αν όμως δεν έχουν τελειώσει τα συναισθήματά σου?Και τι πάει να πεί δεν ήταν για μένα? Και τι είναι φυσιολογικό?και και και..τα ερωτήματα βροχή..και οι κοριτσίστικες κουβέντες ατελείωτες...και λύση πουθενά ΚΑΙ πάλι  τα ίδια.//
ΚΑΙ αναρωτιέμαι, όταν χωρίζεις, όλη η αγάπη που είχες για τον άνθρωπό σου..πού πηγαίνει??Τι γίνεται??Γίνεται απλώς ενδιαφέρον,εξατμίζεται, έχει ήδη χαθεί?

Ή

 δεν χάνεται ποτέ?...Μένει πάντα μέσα στην καρδιά σου και η καρδιά συνεχίζει με τα σημάδια της..Μαθαίνει να ζεί έτσι μέχρι που ο χρόνος τα σκεπάζει και η απουσία συνηθίζεται..

ΚΑΙ είναι καλό τώρα αυτό?

under the christmas tree...

..φταίει η γαλλική προφορά που της έχω αδυναμία, φταίει το στυλάκι αλα dylan, δεν ξέρω...πάντως....

                                                            j'adore guillaume canet:-)))))))))

αδυναμίες^^

  

 

it's a new day, a new life, and I'm feeling GOOD

Φτάνει η στιγμή μετά απο 4 και κάτι περίπου χρόνια σπουδών μακριά να επιστρέψεις στο σπιτάκι σου και να ξεκινήσεις μια καινούργια ζωή. Νομίζω πως αυτή θα είναι και η δυσκολότερη περίοδος για μένα...είναι αυτή η φάση που θέλεις τόσα να κάνεις, τόσα να μάθεις, σε τόοοσα μέρη να ταξιδέψεις, τόσα όνειρα να πραγματοποιήσεις που δεν ξέρεις απο που να ξεκινήσεις..και πολλές φορές αντί να πηγαίνεις μπροστά υπάρχουν στιγμές που βουλιάζεις σε μία αδράνεια τόοοσο εκνευριστική. Και ενώ είναι στο χέρι σου να ξεκινήσεις, να ταρακουνηθείς και να αρχίσεις..είσαι τόσο μπερδεμένος με τα όνειρά σου με τα όνειρα των άλλων που μπαίνουν στα δικά σου και απλά μοιάζεις θεατής της ζωής σου. Και αφού δεν υπάρχει νεραιδούλα να σε πάρει απο το χέρι και να σου δείξει το δρόμο, πρέπει μόνος σου να καθήσεις και να ιεραρχήσεις τα θέλω σου..

..Νομίζω πως είναι ένα απο τα δυσκολότερα σημεία μιάς νέας αρχής..να ξεκολλήσεις απο αυτήν την "περίοδο προσαρμογής" και να βρείς τον εαυτό σου που μέσα στα πανεπιστήμια, στις αγγελίες, στα μεταπτυχιακά και στα πιστοποιητικά έχει χαθεί και μπερδευτεί και όλα σου τα όνειρα μοιάζουν να είναι το ένα πάνω στο άλλο σαν ρούχα πεταμένα στο κρεβάτι, χωρίς εσύ να ξέρεις πιό να πρωτοδιαλέξεις..

Πόσο όμως διαρκεί ή τουλάχιστον είναι επιτρεπτό να διαρκέσει μία τέτοια περίοδος?? Σε εμένα όοολη αυτή η διεργασία έχει κρατήσει επίσημα 2 μήνες και νομίζω πως θέλω να ουρλιάξω I'm done! Κάθε βράδυ ξαπλώνω και ένα άγχος δεν με αφήνει να κοιμηθώ..Πιστεύω πως για να βγείς απο αυτήν την κατάσταση..δεν έχεις παρα να ξεκινήσεις απο κάπου..μόνος σου. Δεν μπορεί κανένας άλλος να σε βγάλει απο αυτήν την φάση. Μόνος σου ξεκινάς και παίρνεις δραστικά μέτρα αντιμετώπισης..Ίσως όλα έχουν να κάνουν με την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, με τον φόβο πως δεν θα τα καταφέρουμε..κακά τα ψέματα, όταν περνάει η περίοδος των φοιτητικών χρόνων και έρχεται η στιγμή να κοιτάξεις τη ζωή σου κατάματα, είναι δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου κατευθείαν ή τουλάχιστον αυτό συνέβει σε μένα.

Απο σήμερα λοιπόν ξεκινάω την καινούργια μου ζωή με πολύ καλό προγραμματισμό (λέξη που μισούσα στα φοιτητικά μου χρόνια), την ιεράρχηση των στόχων (πάντα με σύμβουλο τον ρομαντισμό και τα όνειρά μου) και μία αίσθηση χαράς και αισιοδοξίας που είχα πολύ καιρό να γευτώ..

**ελπίζω να μην κούρασα με τα υπαρξιακά μου και να πώ πως δεν ήμουν πάντα τόσο μπερδεμένο άτομο**

στα πλαίσια αυτής της καινούργιας ζωής είναι και το blog αφου είμαι καινουργια κι εδώ!!

καλώς σας βρήκα-)))))))))))))